Richard Wagenaar schrijft voor The Next Gig.NL..
Ik weet niet hoe het gaat hier in een poppodium, maar hebben we nog tijd, vroeg Eric Devries zich af nadat hij en zijn bandgenoten al lekker lang aan het spelen waren en de sfeer er goed inzat. Die tijd bleek al enige tijd verstreken te zijn, melde de stagemanager van Simplon in Groningen desgewenst. Om het concert niet als de spreekwoordelijke nachtkaars uit laten gaan klonk het enthousiast van het podium: “dan doen we er nog eentje”. Dat hadden er ook best twee of drie mogen zijn, want het publiek had even daarvoor nog massaal meegezongen met de Americana artiest uit Gelderland en alle aanwezigen hingen nog aan de lippen van Devries. De zanger is dan ook verantwoordelijk voor één van de mooiste in Nederland uitgebrachte Americana platen van de laatste tijd met ‘Song & Dance Man’. De loopbaan van Eric Devries telt vele van deze hoogtepunten. Al jong verzorgde hij met zijn toenmalige band het voorprogramma van The Jam, met een andere band won hij op een haar na De Grote Prijs van Nederland en tegen het einde van de vorige eeuw was hij gitarist bij de band Bengels met onder andere B.J. Baartmans waarmee hij tegenwoordig ook speelt in Hidden Agenda Deluxe en het roemruchte Matthews Southern Comfort de band van Fairport Convention zanger Iain Matthews. Onder eigen naam bracht hij nu vier albums uit. Naast ‘song & dance Man’ zijn dat ‘Little of a Romeo’ in 2004 hierna volgde ‘Sweet Oblivion’ in 2007 en in 2014 ‘Close to Home’. Een gelouterde artiest dus die weet hoe je het publiek meeneemt in de muziek. Devries was niet alleen naar Simplon getogen. Op contrabas had hij Lucas Beukers meegenomen die eerder bij onder meer Gé Reinders en recent NinaLynn speelde of nog speelt. Aan de andere kant van de frontman multi-instrumentalist Janos Koolen die ook bij The Lasses speelt en samenwerkt met bijvoorbeeld Margje Wittermans en Frederique Spigt. Een gezelschap dat de nodige podium en studiokilometers heeft gemaakt. Dat bleek al snel na het mooie begin met ‘Little White Lies’, waarmee het trio vlot van start ging om daarna met ‘Jericho’s Walls’ zich ook van de ingetogen kant te laten zien. Schitterend was ‘Ballad of a Song & Dance Man’. Een nummer geïnspireerd door Iain Matthews die, een beetje verloren op een hotelkamer in Londen, Van maar even belde en uitnodigde. Van Morrison kwam even later inderdaad langs om een biertje te doen, maar uiteindelijk ging het lied toch gewoon over Eric Devries zelf. Prachtige liedjes regen zich aan één en via het rustige ‘Soften the Ground’ toonde ‘Close to Home’ zich prachtig en meer uptempo. Het was niet alleen maar hosanna met zang en dans. ‘Don’t Let Me Be’ is een liedje over depressie kondigde de zanger aan en inderdaad was het een indrukwekkende sad song. ‘Memories’ ging dan weer over een reis naar Tulsa, Oklahoma, waar de Americana vertolker de wijsheid op deed dat waar je ook gaat, je altijd jezelf meeneemt en dit deelde via een lekker stevig nummer. De set werd mooi opgebouwd en muzikaal was het Janos Koolen die op gitaar, banjo of mandoline steeds hele fijne accenten zette. Lucas Beukers zorgde onopvallend voor een stevig fundament voor zijn bühne-genoten op zijn bas. De stem van Devries is prettig met een vleugje doorleefdheid, maar vooral ook een besef waar zijn sterke vocale punten zitten en hoe zwakheden te ontwijken. Hij weet zijn nummers goed te brengen. Ieder liedje kende een rustige en fijne aankondiging, waardoor het vaak duidelijker werd wat de schrijver inspireerde of hoe het nummer tot stand was gekomen. Hier werd, terecht, de tijd voor genomen om dit goed te doen, maar ook met humor de zaal nog meer te betrekken. Er sprak de nodige ervaring uit. Veel eigen geschreven liedjes en nu en dan een cover, zoals het emotionele door John Prine en met gedachte aan zijn vader tijdens de lockdown gezongen nummer ‘Hello in There’ waar te merken was dat dit dicht bij huis kwam voor de zanger, zowel door het overlijden van voorbeeld Prine als de scheiding met zijn vader. Hoewel nu en dan gebracht met een lach, vertolkt hij toch oprechte verhalen van menselijk onvermogen. Vlak voor hij maar eens naar de tijd ging informeren, kreeg de band Simplon als één man uit volle borst aan het zingen in nog een cover. Tja over tijd en daarom werd dit fijne concert op verrassende locatie passende besloten met de ‘Songwriters Blues’. Een lekker stevig besluit van een voortreffelijke avond Americana en als het zo mooi en gezellig is, wie kijkt dan op zijn horloge.
