Recensie op Festival-info.nl door Jeroen Bakker..

Dat je voor de beste Americana niet tot over de landsgrenzen heen hoeft te kijken is al lang bekend. In Nederland wemelt het immers van het talent en zijn er goede voorbeelden te noemen van muzikanten die op een bijzondere en onderscheidende manier een verhaal of gevoelens kunnen vertalen naar een liedje. Of het al dan niet wordt opgepikt door het grote publiek lijkt voor sommigen van secundair belang. Het muzikale hart volgen en trouw blijven aan jezelf hebben bij hen de hoogste prioriteit. Iemand als Eric Devries behoort zeker tot die laatste categorie. Voor muzikale concessies hoef je bij hem dan ook niet aan te kloppen. Devries is al bijna twintig jaar onverstoorbaar als soloartiest actief en kan al drie albums lang rekenen op grote waardering in de toonaangevende media die gespecialiseerd zijn in het genre. Prachtige vergelijkingen met grote namen uit de Amerikaanse singer-songwritershoek zijn er al gemaakt. Rodney Crowell, Guy Clark, Chris Hillman en zelfs Gene Clark werden, overigens geheel terecht, al eens genoemd om het niveau van het muzikaal gebodene aan te geven. 

Voor het nieuwe album Song And Dance Man heeft DeVries zich bovendien laten inspireren door de Noord-Ierse Van Morrison, iemand die eveneens hevig beïnvloed werd door allerlei helden uit de Amerikaanse rootsmuziek. Zo is daar de verwijzing in ‘Ballad Of A Song And Dance Man’ over “The Man”die hij onderweg tijdens een van zijn vele trips “Hard Nose The Highway” hoorde zingen. Beide muzikanten blijken daarnaast met elkaar gemeen te hebben dat zij zich op het podium of in de studio graag laten omringen door fijne begeleiders. Zielsverwanten die precies weten wat er nodig is om de juiste sfeer bij het liedje te creëren. Van ‘The Belfast Cowboy’ is bekend dat hij zich in de studio altijd laat omringen door de allerbeste muzikanten, afhankelijk van de stijl waar hij zich op dat moment op richt. Op het vierde album van Eric Devries wordt eenzelfde formule gehanteerd. Geweldige begeleiders zoals multi-instrumentalist Janos Koolen, tevens producer van het album, violist Joost van Es, Lucas Beukers op de contrabas en Sophie Janna, bekend van The Lasses, die de harmonieuze vocalen voor haar rekening neemt, bepalen grotendeels het geluid van dit voornamelijk akoestische album. Zo wordt de luisteraar In de opgewekte semi-akoestische opener ‘Little White Lies’ getrakteerd op een mix van folk, country, rockabilly en bluegrass. De warme klanken van een contrabas, subtiel fingerpickend gitaarspel en vrolijke mondharmonicaklanken begeleiden de prettige stem van Devries terwijl in enkele tracks, waaronder ‘Time Is All’, ‘Walls Of Jericho’ en vooral het vlotte ‘But For The Grace’ de viool een zeer prominente rol speelt. Het overgrote deel van de teksten die door Devries zijn geschreven bevat ervaringen uit het gewone leven, over zaken die ons allemaal kunnen overkomen, over het bereiken van doelen en achterna jagen van dromen. Uiteraard zijn relaties en bijbehorende verleidingen waar men mee te maken kan krijgen, een bron van inspiratie en hier levert dat dan ook meteen een andere maar bijpassende sfeer op.

Eric Devries laat zich op Song And Dance Man van zowel een uitbundige als een ingetogen kant horen maar weet daarbij steeds weer te raken, te verrassen en vooral te overtuigen.